ECHT "ZEIK"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb middelbaar onderwijs "genoten"

op de banken van het - Franstalige - 

Athénée Adolphe Max,

officieel onderwijs van de Stad Brussel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik was op docimologisch vlak een "goed element", maar een ellendige leerling qua discipline en humeur. Op de koop toe deed ik heel veel aan sport, begon ik al min of meer "progressieve" politieke overtuigingen te formuleren en had ik de vaste bedoeling verder aan een Vlaamse universiteit te studeren en er, hopelijks, zu absolvieren. Dat was anno 1973 niet echt in zwang in de konservatieve, zogezegd vrijzinnige kringen van de bonne bourgeoisie in de Belgische hoofdstad. 

 

Het ekwivalent van een Franse "baccalauréat" bestond er in België niet, maar men moest wel  een  maturiteits-examen afleggen, dat toegang verleende tot de fakulteiten en hogere scholen. Hierbij moest men een keuze maken in de leerstof: ofwel één hoofdvak, ofwel twee zijvakken. Ik koos voor Nederlands: een beetje uit luiheid, maar hoofdzakelijk als uitdaging (provocatie). 

 

Op een paar uitzonderingen na was onze leerkracht vrij zwak, en dat gold zeker voor wat taalonderwijs betreft. Mijn leraar Nederlands in het laatste studiejaar was een klein mannetje met veel zin voor humor en hij was een rasechte Vlaming die de taal goed beheerste. Onze onderlinge, wederzijdse en professionnele relatie valt als harmonieus te beschrijven; kortom, ikzelf viel hem niet dikwijls lastig! Hij legde mij op een "literatuurlijst" op te stellen, wat niet moeilijk was aangezien ik een boekenwinkelrat ben. Hij dacht wel het zijne over de omvang van het Jef Geeraerts-aandeel in mijn lijst met als kommentaar naar mijn klasgenoten toe: "A chaqu' paaaj, y'a les ressorts qui grraîncent!". Het is waar dat mijn oliespuitje daar weinig bij te pas kwam. Maar genoeg over dat spuitje, verdekke.

 

En ik moest ook een hoofdonderwerp aangeven: voor mij werd het Hugo Claus. Iedereen weet dat hij intussen vrijwillig gestorven is, zonder echter dat zijn oeuvre voordien door een Nobelprijs bekroond werd. Dit zou wel eens het geval met Bob Dylan (aka Robert Zimmermann) kunnen wezen; maar den Hugo zong veel beter, da's een waarheid als een koe! 

 

En nu, beste lezers, hebben jullie door wat mij in het boek van de man uit Hamme (O-Vl.) aantrok: zijn ondertitel.

 

Welnee, ik heb weleens zo'n vijftiental van zijn vroegere boeken gelezen, waaronder een trilogie - een reeks bestaand uit drie volumes met gerelateerde personnages - en heb er dikwijls veel plezier aan beleefd, evenals een rijke woordenschat overgehouden, voornamelijk in al wat seks, ontlasting, kwaadsprekerij en ondeugd betreft.

 

Totdat het hakmes ineens neerviel: genoeg, ik heb er genoeg van. Altijd datzelfde gezeur van hem, altijd zijn ego, altijd die

onbeleefde uitdrukkingen, die racistische en homofobe opmerkingen ...

Genoeg, zeg ik, uit, gedaan, finito, basta, зако́нченный!

 

Dat moet ongeveer ten tijde van "Guggenheimer in de mode" gebeurd zijn. Het boek staat nog op mijn rekken - ik bewaar al mijn boeken, althans diegene die ik terugkrijg nadat ik ze per toeval, op een moment van intense zwakte, aan derden uitgeleend heb - maar ik kan me niet herinneren of ik het wel gelezen heb, en de pagina's lijken wel ongedeerd: geen snot, geen vieze poten, geen anaal secreet vanuit mijn reet, geen tot droge naar vis stinkende koek geworden smegma. Ah, mimétisme, quand tu nous tiens! 

 

Tot op een mooie dag in Koksijde - of was het bij kutweer? - toen ik, op de zeelaan wandelende, boodschappen was gaan doen met mijn boodschappentas in de hand, mijn boodschappenmunten in mijn portemonee en mijn boodschappenstemming trommelend door mijn brein, toen ik, zei ik net, "de Standaard" aldaar binnenliep. Het kon niet missen: ik moest erachter komen wat er met die arme poetsvrouw van Hugo wel geschied was. Wat er intussen met zijn mooie poesvrouw gebeurd is weten wij allemaal. 

 

Ah wel, dit boek heeft mij opnieuw doen lachen. Het is Brusselmans' pur jus, niet echt verfijnd, zeer cynisch, maar goed gezien en op een onderhoudende en gezellige manier gerapporteerd; ja: verteld.

 

Eens om de zoveel jaren loont het vermoedelijk de moeite

om nog eens Herman één van zijn boeken aan te schaffen,

zolang die arme sukkel nog leeft en zolang hij handen heeft.

 

 

Write a comment

Comments: 2
  • #1

    Erik Bruyland (Friday, 04 March 2016 16:59)

    Ik hou niet van de literatuur van Herman Brusselmans. Hij is platvloers. Ik heb geen enkel boek van hem. Bovendien koop ik weinig fictie. Meer biografieën en geschiedenisboeken. Het boek van Griet Opdebeeck "Vele hemels boven de zevende" vind ik wel goed. Dit is wel toffe fictie.

  • #2

    Erik Bruyland (Saturday, 05 March 2016 17:09)

    Je weet dat ik hou van geschiedenis en ook geopolitiek. Ik raad je het fameuze boek aan : MORGEN MISSCHIEN. Waarom de problemen in Libanon niet worden opgelost.
    Het land kent 18 officieel erkende religies : 4 islamitische, 12 christelijke, Drusen en Joden. De auteur is Arthur Blok. Zijn vrouw is Libanese. Hij heeft lang in Beiroet gewoond (o.m.) bij zijn schoonouders. Hij was lange tijd correspondent voor het Midden-Oosten. Thans doceert hij Journalistiek aan een Hogeschool in Utrecht.
    De uitgeveriij is www.JUSTPUBLISHERS.NL; Zeer boeiend boek. Je kan het online bestellen bij www.bol.com. Beste groeten.kbXs